Bohater Niepodległej- Przodownik Józef Szczepanik

BOHATER NIEPODLEGŁEJ

JÓZEF SZCZEPANIK

KARTKA Z KALENDARZA- 17 WRZEŚNIA 1939 ROKU

80 rocznica napaści ZSRR na Polskę- 17 września 1939 roku

O godzinie 3 w nocy 17 września 1939 roku zastępca Ludowego Komisarza Spraw Zagranicznych Władimir Potiomkin, przekazał polskiemu ambasadorowi w ZSRR, Wacławowi Grzybowskiemu, notę dyplomatyczną.

KARTKA Z KALENDARZA- 12 WRZEŚNIA 1683 ROKU

BITWA POD WIEDNIEM- 12 Września 1683 roku

Wiktoria wiedeńska, Odsiecz wiedeńska, Bitwa pod Wiedniem- tyle określeń na jedno wydarzenie. Była to zaprawdę niesamowita bitwa. Wielki Wezyr Kara Mustafa całkowicie zlekceważył naciągającą odsiecz. Armia Osmańska nie poczyniła odpowiednich przygotowań. Natomiast wojska sprzymierzone wykorzystały bezwzględnie to zaniedbanie. Potężna szarża husarii zmiotła z pola nie tylko wojska osmańskie ale też wszystkie tureckie plany podboju Europy.

7TP- NAJLEPSZY POLSKI CZOŁG II WOJNY ŚWIATOWEJ

Zapraszam do obejrzenia filmu o czołgu 7TP na moim kanale!!!

Potyczka w Zadzielu- Historia odkryta na nowo

Potyczka w Zadzielu- 4 września 1939 roku

Mapa Żywca i okolic z 1934 roku.
 Na mapie zaznaczona wieś Zadziele.

KARTKA Z KALENDARZA- 1 WRZEŚNIA 1939 ROKU

JUŻ NIEDŁUGO!!!!

Ostatnie przygotowania i spacer po schronie "Wędrowiec". Godzina 17:00. Będzie się działo.

Rekonstrukcja Węgierskiej Górki - Lista Grup Rekonstrukcyjnych

Grupy Rekonstrukcyjne które wezmą udział w jutrzejszej Rekonstrukcji w Węgierskiej Górce:

Powstaniec Śląski z Wodzisławia,

Dwie grupy SHR Wrzesień '39 z Krakowa,
17 Pułk Piechoty z Rzeszowa,
Batalion Obrony Narodowej z Oświęcimia,
Batalion Obrony Narodowej z Żywca,
72 Sturmdivision z Bielska,
1 Pułk Strzelców Podhalańskich z Nowego Targu,
Klub Miłośników Historii 38 Infanterie Regiment z Tomaszowa Lubelskiego,
9 Pułk Piechoty Legionów,
GRH Kaledonia,
Strzelcy z Żywca i Bielska

BĘDZIE SIĘ DZIAŁO!!!!

BITWA WARSZAWSKA 13-25 SIERPNIA 1920 ROKU

Po bitwie – polscy żołnierze ze sztandarami zdobytymi na bolszewikach.

Bitwa która zmieniła losy Europy 

Bitwa Warszawska jest jedną z najważniejszych bitew w historii Polski. Właśnie sukces odniesiony na przedpolach Warszawy, ostatecznie zadecydował o istnieniu państwa polskiego. Mająca niespełna dwa lata  odrodzona Rzeczpospolita stanęła w obliczu zagłady. Jednak dzięki poświęceniu polskich żołnierzy oraz geniuszowi polskich dowódców ocalono dopiero co odzyskaną Niepodległość.

KARTKA Z KALENDARZA- 1 SIERPNIA 1944 ROKU

To zdjęcie kojarzy zapewne wielu z was. Przedstawia ono moment trafienia Prudentialu przez pocisk moździerzowy. Budynek jednak jako jeden z niewielu przetrwał powstanie, a po wojnie stał się hotelem "Warszawa"

WSPÓŁPRACUJEMY!!!!!!!

Mam wielką przyjemność poinformować że rozpoczynam współpracę z Muzeum Czynu Zbrojnego w Żywcu!!!

MODELE CZOŁGÓW #1

 Dzisiaj coś nowego i ciekawego jednak nadal związanego z historią.

KARTKA Z KALENDARZA - 15 LIPCA 1410 ROKU

BITWA POD GRUNWALDEM 

Ten obraz widział chyba każdy. Jest to jedno z największych dzieł polskiego malarza Jana Matejki. Wzbudza on zachwyt i pomimo błędów (np. w bitwie nie brały udziału piechota chłopska) jest wspaniałym upamiętnieniem największej bitwy średniowiecza i wielkiego tryumfu polsko-litewskiej unii. 

KARTKA Z KALENDARZA- 4 LIPCA 1610 ROKU

BITWA POD KŁUSZYNEM

Bitwa pod Kłuszynem była jednym z największych zwycięstw polskiego oręża. Pomimo znaczącej przewagi wroga, wojsko polskie pod dowództwem hetmana Stanisława Żółkiewskiego odniosło niesamowity sukces.

KARTKA Z KALENDARZA- 1 LIPCA 1569 ROKU

UNIA LUBELSKA

Tak moment zawarcia Unii Lubelskiej wyobrażał sobie Jan Matejko

KARTKA Z KALENDARZA - 22 CZERWCA 1941 ROKU

OPERACJA BARBAROSSA

Była niedziela 22 czerwca 1941 roku. O godzinie 3:15 niemiecka artyleria rozpoczęła ostrzał na nieprzygotowane pozycje sowieckie. Na całej długości frontu ciągnącego się od Morza Bałtyckiego do Morza Czarnego do akcji ruszyły niemieckie dywizje. Rozpoczęła się największa niemiecka operacja podczas II Wojny Światowej- Operacja Barbarossa. 

OBRAZKI #2

Dzisiaj nieco inny klimat ale też ciekawie.

 Renault FT-17 w natarciu.

OBRAZKI #1

Pod czujnym okiem Centuriona zaczynamy nową serię z obrazkami ;-)

KARTKA Z KALENDARZA- 6 CZERWCA 1944 ROKU

75 ROCZNICA LĄDOWANIA W NORMANDII

Rola Króla w Rzeczypospolitej Obojga Narodów (część 4)

DZIEJE AGONII

August II Mocny-
niestety jego przydomek odnosił
się jedynie do siły fizycznej

Elektor Saksonii August II Mocny został obrany na króla Polski w 1697 roku. Rozpoczął rządy mając w zanadrzu plany rozległych reform. Wszystko było by dobrze gdyby nie jeden błąd- król nie wziął pod uwagę zdania swoich poddanych. Ci w większości nie godzili się na zmiany. Kraj był w dodatku rozrywany od wewnątrz przez konflikty pomiędzy czołowymi przedstawicielami rodów magnackich. Król chciał jednak wzmocnić swoją pozycję w państwie. W tym celu wyruszył na wojnę z Turcją. Chciał odzyskać Podole oraz zdobyć Mołdawię i Wołoszczyznę. Wyprawa okazała nieudana. W październiku Brandenburczycy zajęli Elbląg, powołując się na niezapłacone długi potopu szwedzkiego. Król palił się do wojny jednak sejm uznał słuszność roszczeń elektora. Królowi nie udało się pchnąć szlachty na Brandenburgię. Szansa na odzyskanie Prus Książęcych przepadła bezpowrotnie. Jedynym sukcesem Augusta było odzyskanie Podola i zakończenie wojny z Turcją w 1699 roku. Króla niewiele obchodziły obowiązki wobec sejmu. Jako elektor Saksonii rozpoczął wojnę ze Szwecją która tak naprawdę odbywała się na terenie neutralnej Rzeczpospolitej.

Rola Króla w Rzeczypospolitej Obojga Narodów (część 3)

SNOPEK NA TRONIE CZYLI WAZOWIE NA TRONIE POLSKI

W wielu przypadkach królów z dynastii Wazów ocenia się jednolicie. Natomiast jest to olbrzymi błąd. Każdy z królów był inny miał inne podejście do ustroju, szlachty, czy też religii. Od właśnie tej podstawy zależała władza danego króla w ówczesnej Polsce.

Zygmunt III Waza- Zygmunt III Waza- król Polski w latach
1587-1632

Rola Króla w Rzeczypospolitej Obojga Narodów (część 2)

JEDNOŚĆ BEZ KRÓLA

Arcybiskup gnieźnieński Jakub Uchański herbu Radwan.
Interreks podczas dwóch pierwszych bezkrólewi.

Pomimo śmierci ostatniego z Jagiellonów i braku bezpośredniego następcy państwo polskie nie przeżyło kryzysu. Wręcz przeciwnie. Na obszarze całego państwa zawiązano konfederację. Konfederacja była formą sejmu który nie potrzebował króla. Rolę króla odgrywał arcybiskup gnieźnieński. Posiadał on na czas bezkrólewia tytuł interreksa. Zamiast sądów królewskich działały tak zwane „sądy kapturowe”. Państwo pomimo barku władcy działało nadal sprawnie. Trzeba również nadmienić iż konfederacje miały charakter zbrojny. Oprócz sprawowania rządów pełniły funkcje obronne państwa. Sejm elekcyjny odbył się w 1573 roku i to na nim uchwalono podstawowe zasady ustroju Rzeczpospolitej. Artykuły które zostały potem nazwane artykułami henrykowskimi zawierały w sobie wszystkie zasady na podstawie których funkcjonowała Rzeczpospolita przez kolejne ponad 200 lat. Artykuły henrykowskie były też nieodłączną częścią paktów konwentów czyli obietnic elekta dla szlachty. Jednak najistotniejsze były właśnie wcześniej wspomniane artykuły. W tych artykułach król uznawał wolną elekcję i i zrzekał się tytułu dziedzica. Dodatkowo zobowiązywał się nie decydować o wojnie i pokoju bez wiedzy i zgody parlamentu oraz utrzymywać stałe wojsko zaciężne z dochodów z królewszczyzny. Dodatkowo żeby zwołać pospolite ruszenie potrzebował zgody sejmu. Król musiał posiadać cały czas radę złożoną z 16 senatorów-rezydentów oraz zwoływać sejm raz na co najmniej 2 lata. Król uznawał też ze jeśli złamie dane obietnice lub pogwałci prawa szlachta ma prawo wypowiedzieć mu posłuszeństwo. Dodatkowo król był zobowiązany do uznania wolności wyznania dla obywateli.

Rola Króla w Rzeczpospolitej Obojga Narodów (część 1)

KRÓL SKĄD SIĘ WZIĄŁ

Moment w którym słowo król zostało użyte po raz pierwszy nie jest dokładnie znany. Wielu władców określało się w ten sposób. Słowo to istnieje już w języku hebrajskim, ma również odpowiednika w grece. Najbardziej jednak rozpowszechniła się łacińska forma tego słowa: rex.

Chrzest Chlodwiga w 496 roku
w kościele w Reims

Biblijny Salomon był jednym
z pierwszych władców
noszących miano króla
(X wiek p.n.e.)

Tak został określony władca Franków Chlodwig I w 481 roku. W większości języków pochodzenia łacińskiego słowo to przybiera formy podobne. Jednak w językach słowiańskich i germańskich ma ono całkiem inną formę. Jest to związane bezpośredniego z osobą Karola Wielkiego. Poprzez jego pozycję jako jednego z najpotężniejszych władców przyjęło się w części Europy władcę określać jako po prostu Karol. Na przestrzeni wieków słowo to zmieniane przez ludzi na potrzeby języka przybrało obecne formy¹. Rola króla w rola króla we wczesnym średniowieczu oraz w dobie jego rozkwitu była olbrzymia. Król jako namaszczony przez Boga miał olbrzymią władzę nad państwem. Sprzeciwienie się woli króla była rozumiana jako sprzeciwienie się woli Boga. Na królu spoczywał obowiązek ochrony poddanych. Miał być ich opiekunem. Król w dodatku był uznawany za całkiem odrębny stan. Państwo było jego dziedziną. Sam król był ważniejszy niż książę, jedynie cesarz przewyższał go rangą. Po rozbiciu feudalnym które miało miejsce w XII-XIV wieku w Europie zróżnicowała się rola króla w poszczególnych państwach. W wielu z nich władza króla osłabła jednak nadal pozostawał bardzo mocna. W innych w dała początek nowym formą władzy w których król musiał się zacząć liczyć z głosem szlachty i duchowieństwa.

Upadek Imperium Rzymskiego

W II wieku n.e. Imperium Rzymskie obejmowało tereny do Półwyspu Iberyjskiego na zachodzie do terenu obecnej Syrii na wschodzie. W ciągu zaledwie trzech wieków to potężne państwo przestało praktycznie istnieć. Był to wynik kryzysów gospodarczych, militarnych, oraz religijnych które raz po raz szargały potężne imperium, powoli nadwyrężając jego siły gospodarcze i wojskowe.

Zasięg terytorialny Imperium Rzymskiego w II w. n.e.

Pierwszy poważny kryzys imperium Rzymskiego nastąpił w I połowie III wieku naszej ery. Po raz pierwszy doszło do faktycznego podziału imperium pomiędzy konkurujących ze sobą kandydatów na cesarza. Rzym utracił wtedy na prawie pół wieku kontrole nad Galia i Iberią. Na ich terenie powstało samozwańcze Cesarstwo galijskie. Nie była to jednak próba odłączenia się od cesarstwa. Władcy tego państwa uważali się za kontynuatorów tradycji rzymskich. Do podobnej sytuacji doszło we wschodniej części imperium. Egipt, rzymskie prowincje Lewntu, oraz część Azji Mniejszej również znalazła się pod władzą uzurpatora.

ARMIA RZYMSKA NA PRZESTRZENI WIEKÓW – OD SIŁY OBRONNEJ DO MACHINY PODBOJU (część 4)

Okres cesarstwa – od niezwyciężonych legionów do upadku moralnego armii

Reformy Pierwszych Cesarzy- Armia Bogów

Podczas okresu wojen domowych w I wieku p.n.e. zarówno uzbrojenie jak i szyk armii rzymskiej niewiele się zmienił. Można pokusić się na stwierdzenie, iż zapanował chaos w kwestii organizacji armii. Kolejni wodzowie walczący o supremację rekrutowali kolejnych żołnierzy w celu realizacji kolejnych działań zbrojnych przeciwko swoim konkurentom. Dopiero po zwycięstwie Oktawiana i ogłoszeniu go Princeps senatus, możliwe było rozwiązanie niepotrzebnej ilości legionów. Z początkowej liczby 500.000 żołnierzy pozostało około 250.000. Ta reforma w znacznym stopniu odciążyła skarbiec imperium jednak koszty utrzymania armii były znaczne. Ponadto zdemobilizowanym żołnierzom wypłacono jednorazowe odprawy oraz otrzymali oni przydziały ziemi w Italii oraz w prowincjach rzymskich. Koszty tego przedsięwzięcia poniósł sam Oktawian, pokrywając go z prywatnych pieniędzy. Przyniosło mu to znaczną popularność.

Uzbrojenie Gwardii Pretoriańskiej nie
różniło się od zwykłego uposażenia
legionisty

Kolejna reforma dotyczyła żołdu. W roku 27 p.n.e. senat rzymski przyjął uchwałę przyznającą osobom służącym w straży przybocznej Oktawiana, podwójną stawkę żołdu który otrzymywali legioniści. W ten sposób żołnierze Gwardii Pretoriańskiej (cohortes praetoriae), otrzymali sankcję prawną do legalnego funkcjonowania w ramach armii rzymskiej. Legioniści natomiast musieli mieć zatwierdzony stały żołd.

W roku 13 p.n.e. wprowadzono reformę określająca czas trwania służby. Od tego momentu legionista miał służyć 16 lat, natomiast żołnierz gwardii pretoriańskiej 12 lat. Weterani natomiast mieli pozostawać w stanie ,,czynnej rezerwy”. Oznaczało to że w przypadku zagrożenia mieli się stawić w swoich jednostkach i prowadzić z nimi działania.

Kolejna zmiana nastąpiła w 5 roku n.e. Wydłużono czas służby legionistów do 20 lat, a pretorian do 16 lat. Natomiast czas ''czynnej rezerwy'' do lat 5.

Rok później Oktawian postanowił wprowadzić kolejną reformę tym razem związaną z zabezpieczeniem materialnym odchodzącego ze służby żołnierza. Weterani mieli otrzymywać odprawy emerytalne, 3000 denarów dla legionisty, 5000 denarów dla żołnierza straży pretoriańskiej. Kwoty te miały być wypłacane ze specjalnie utworzonego funduszu nazywanego skarbem wojskowym (aerarium militare). Na jego konto Oktawian przekazał jednorazową dotację o wysokości 170 milionów sestercji. Stałym źródłem dochodu skarbu wojskowego miały być dwa podatki:

- 5% podatek od spadków dla osób niespokrewnionymi z spadkodawcą;

- podatek od sprzedaży publicznej o wartości 1% wartości przedmiotów zbywalnych;.

Nad aerarium militare nadzór sprawowali kolegialnie trzej urzędnicy pełniący wcześniej urząd pretora. Oktawian zakazał także formalnie zawierania związków małżeńskich przez żołnierzy podczas trwania służby wojskowej.

ARMIA RZYMSKA NA PRZESTRZENI WIEKÓW – OD SIŁY OBRONNEJ DO MACHINY PODBOJU (część 3)

Popiersie Gajusza Mariusza

Reforma Wojskowa Mariusza

Rzym w III wieku p.n.e. prowadził wiele wojen z zmiennym szczęściem. Najbardziej istotne były dwie wojny punickie (pierwsza w latach 264-241 p.n.e. i druga 218-201p.n.e.). Obie były prowadzone przeciwko Kartaginie; i pomimo zwycięstwa w obu wojnach Rzym wyszedł z nich mocno osłabiony. Zwłaszcza po drugiej; podczas to której Hannibal Barkas dokonał na półwyspie Apenińskim wielkich zniszczeń. Doprowadziło to do niżu demograficznego. Zmniejszyło to znacznie możliwości rekrutacyjne. A zapotrzebowanie na nowych rekrutów stawały się coraz większe. Ekspansywna polityka Senatu doprowadziła do znacznego zwiększenia się długości granic, wymagało to utrzymywania znacznie większej ilości żołnierzy. Dodatkowo włączenie nowych prowincji spowodowało napływ z nich taniego zboża, powodując znaczący spadek opłacalności jego uprawy w samej Italii. To natomiast doprowadziło do masowego zubożenia chłopów.

Kolejnym problemem okazała się niekompetencja i brak dyscypliny ze strony dowódców. Wielu z nich zajmowało swoje stanowisko tylko ze względu na pochodzenie, a nie z racji swoich umiejętności. To prowadziło do tragicznego dowodzenia legionami. Na dodatek wszystkich napotkanych wrogów traktowano z pogardą, nie doceniano ich możliwości. Porażki zdarzył nawet z gorzej zorganizowanymi armiami ludów z Półwyspu Iberyjskiego.

ARMIA RZYMSKA NA PRZESTRZENI WIEKÓW – OD SIŁY OBRONNEJ DO MACHINY PODBOJU (część 2)

Non auro, sed ferro, recuperanda est patria - „Nie złotem, lecz żelazem odkupimy ojczyznę!”

Rozpoczęcie opisu armii rzymskiej okresu republiki słowami 6-krotnego trybuna wojskowego Mareka Furiusza Kamillusa moim zdaniem jest bardzo trafione. Od kiedy wypędzono ostatniego króla rzymskiego; Rzym stał się republiką. Można powiedzieć iż jeszcze bardziej stał się bliski samym Rzymianom. Najlepiej obrazuje to hasło Senatus Populusque Romanus. Tłumaczy się je jako „Senat i Lud Rzymski”. Był to symbol rzymskiej tożsamości i przynależności do państwa i narodu.

Już wcześniej wspomniana 10-letnia wojna z miastem-państwem Weje uświadomiła Rzymianom, że armia w aktualnej formie nie nadaje się do prowadzenia długich kampanii. Zaczęto od modernizacji uzbrojenia. Zamiast okrągłej tarczy (clipeus) wprowadzono tarczę podłużną(scutum).

Do uzbrojenia dodano pilum. Słowo to oznacza oszczep. Służył on do miotania w szeregi wroga tuż przed starciem. Sama broń składała się z dwóch części drzewca i żeleźca (około 70cm). Łączono je za pomocą żelaznego nitu i drewnianego sztyftu. Całość maiła długość około 2 metrów. Na końcu żeleźca znajdował się niewielki grot w kształcie stożka lub piramidki. Zasada działania była niezwykle prosta. W momencie trafienia pilum wbijało się aż po samo łączenie, a drewniany sztyft łamał się uniemożliwiając wyjęcie żeleźca. Nawet jeśli żołnierz wroga nie został zraniony to był zmuszony odrzucić tarczę. W przypadku gdy nie udało się trafić działo się to samo, dzięki czemu pilum nie mogło zostać wykorzystane ponownie tym razem przeciwko legionistom.

Kolejną zmianą było coraz powszechniejsze zastosowanie hełmów z żelaza, które powoli zaczęły wypierać te z brązu.

ARMIA RZYMSKA NA PRZESTRZENI WIEKÓW – OD SIŁY OBRONNEJ DO MACHINY PODBOJU (część 1)

Początki istnienia armii rzymskiej podobnie jak samego miasta giną w mrokach dziejów. Jednak bez żadnych wątpliwości można założyć iż powstała niedługo po założeniu Wiecznego Miasta. Był to typowy proces dla większości tworzących się w I tysiącleciu p.n.e. organizmów państwowych.

OKRES KRÓLESTWA- Initium Est Difficile

Wedle przypuszczeń armia Rzymu na początku składała się głównie z ciężkiej arystokratycznej konnicy. Było to typowe dla tworzących się organizmów państwowych tego okresu, a Rzym nie był wyjątkiem. Wojsko tworzył Król który posiadał swoją drużynę oraz mężczyźni zamieszkujący każdy z trzech ''tribus''. ''Tribus'' był jednostką administracyjną stosowaną w starożytnym Rzymie; dzielił się on na 10 kurii, a następnie na 10 gentes (łac. rody). Według tribus wymierzano podatki ( czyli tributum) oraz określano oszacowywano majątki oraz co najważniejsze dla nas dokonywano zaciągu do wojska. Każda z kurii miała obowiązek wystawić 100 pieszych. Oznacza to, iż każdy tribus wystawiał 1000 pieszych. Ich przywódcą był trybun (tribunus- dosłownie oznacza ''wódz plemienny''). Sumując zaciąg z trzech tribus otrzymujemy armię w liczbie 3000. Nosiła ona miano legionu ( legio, można z łaciny tłumaczyć jako ''zaciąg'' lub ''wojsko''). Oprócz tego każdy z tribus miał obowiązek wystawić 100 jeźdźców. Dawało to łączną liczbę 300. Trzeba tutaj nadmienić fakt, iż konnice tworzyli przede wszystkim nobile czyli szlachta. Nazywano ich ordo equester, czyli oddziałem konnym. Dodatkowo żołnierzem mógł zostać obywatel o odpowiednim statusie majątkowym, ponieważ musiał sam zadbać o kupno i utrzymanie wyposażenia. Ponadto nie otrzymywał on żadnego żołdu ani racji żywnościowych. Musiał być on w pełni niezależny finansowo. Służba była obowiązkiem wobec ojczyzny. W ten sposób armia rzymska we wczesnym okresie monarchii liczyła 3300 żołnierzy.

ZACZYNAMY!!!

Witajcie czytelnicy! Jest to mój debiut w roli blogera. Na moim blogu chciałbym prezentować wam ciekawe tematy zawiązane z historią które można wykorzystać w nauce oraz w rozwijaniu swojej wiedzy historycznej. Pod tym postem pojawi się wkrótce pierwszy tekst. Liczę na masę komentarzy oraz propozycje na tematy które mógłbym przedstawić.